ชีวิตดำเนินต่อไปในย่านไชน่าทาวน์แบบที่มีมานานหลายทศวรรษ โรงภาพยนตร์ศาลาเฉลิมพระเกียรติที่เก่าแก่ที่สุดของกรุงเทพสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2476 และยังคงฉายภาพยนตร์ไทยในโอกาสพิเศษถึงแม้ว่าตอนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเวทีเต้นรำและเล่นละคร Tang To Kangร้านทองที่เก่าแก่ที่สุดของเมืองหลวงและChao Krom Phoร้านขายยาจีนที่เก่าแก่ที่สุดของเมืองยังคงทำธุรกิจในแบบที่พวกเขาทำเมื่อกว่าศตวรรษที่ผ่านมา บริเวณใกล้เคียงวัดจักวัตรเรียกว่าวัดจระเข้ด้วยเหตุผลที่ดี – พระที่วัดแห่งนี้เลี้ยงสัตว์เลื้อยคลานมานานกว่า 200 ปี
นอกเหนือจากสถานที่สำคัญเหล่านี้แล้วบริเวณนี้ยังเป็นที่ตั้งของอาหารที่ดีที่สุดของเมืองด้วยกลิ่นหอมแสนอร่อยจากร้านแกงกะหรี่ที่ไม่มีใครถ่อมตัวปะปนอยู่กับกลิ่นจากเขตอินเดียใกล้เคียง
ศาลเจ้าสำหรับชาวจีนที่บูชาบรรพบุรุษปรากฏขึ้นในมุมที่ไม่คาดคิด – สวรรค์แห่งสันติสุขที่สะท้อนอยู่กลางถนนที่วุ่นวาย รายการโปรดตั้งอยู่ในตลาดเก่า 100 ปีและมีชื่อว่า – ตลาดใหม่ (ตลาดใหม่) อย่างไม่เหมาะสม ตบที่กลางอัดแน่นร้านค้าเร่าร้อนของฉลามหูช้างรังนกซากดึกดำบรรพ์หินมีค่าและทากทะเลประตูเล็ก ๆ นำไปสู่ลานของศาลเจ้าเล้งบัวเอียที่เสียงรบกวนของความพลุกพล่านจากด้านนอกลดลงทันที
ถนนและตรอกซอกซอยของไชน่าทาวน์นั้นเรียงรายไปด้วยอาคารอาร์ทเดโคจาก ’20s และ’ 30s – การก่อสร้างเจ็ดถึงเก้าชั้นซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นตึกระฟ้าของกรุงเทพฯ อาคารต่าง ๆ มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจนกระทั่งในช่วงปี 2541-2543 การผลิตภาพยนตร์เรื่อง Mood for Love ซึ่งตั้งอยู่ในฮ่องกงในปี 1960 ผู้กำกับหว่งกาไวจึงตัดสินใจถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ในกรุงเทพในเวลากลางคืนแทน
เป็นเวลากลางคืนที่เดินไปรอบ ๆ ไชน่าทาวน์สามารถรู้สึกเหมือนเดินทางผ่านเวลา ในขณะที่ผู้อุปถัมภ์จำนวนมากยังคงพบร้านอาหารชื่อดังในซอยเท็กซัส (ห่างจากถนนเยาวราชไม่กี่ร้อยเมตร) ฝูงชนเริ่มจางหายและในที่สุดก็หายไปจากถนนสายหลัก
ถนนอย่าง Sampeng Lane (หรือที่รู้จักกันในชื่อซอยวานิช 1) ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อาศัยของชาวจีนทั้งหมดในกรุงเทพฯถูกอาบด้วยแสงสีส้มอบอุ่นและสีแดงจากไฟถนนและโคมไฟจีน ถนนแคบจนได้รับชื่อของพวกเขาได้รับการปรับลดลงจากซอย (ถนน) เพื่อตรอก (ซอย) ที่หลังคาจากอาคารในด้านหนึ่งเกือบแตะหน้าต่างในที่อื่น ๆ
ในเวลากลางคืนการเดินไปรอบ ๆ ตรอกซอกซอยที่คมชัดอาจทำให้รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เช่นเดียวกับในวันนี้แผนการที่ดีที่สุดคือการเดินไปรอบ ๆ โดยไม่มีแผนสะดุดในโรงเรียนที่ตกแต่งอย่างน่าอัศจรรย์และศาลเจ้าร้าง
บ้านในไชน่าทาวน์ดูอายุของพวกเขา แต่สงสัยในการกล่าวอ้างว่านี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่แพงที่สุดของกรุงเทพฯจะสังเกตเห็นได้ดีว่ามีกล้องรักษาความปลอดภัยวางไว้อย่างดี เจ้าของร้านค้าและเจ้าของบ้านหลายแห่งมีบ้านฟุ่มเฟือยในเขตชานเมืองของกรุงเทพฯ แต่ได้รักษาย่านที่พวกเขาเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับบรรพบุรุษของพวกเขา นี่คือความมุ่งมั่นที่อาจช่วยไชน่าทาวน์ได้เป็นอย่างดี